Hepimizin zaman zaman hissettiği bir duygudur yalnızlık.Kimsesizlik, boşluğa düşme. İnsanız çünkü.
İnsanın kendini yalnız hissetmesi kişiden kişiye değişen bir durumdur. Yalnızlığı seçmek ve yalnız hissetmek çok farklı şeylerdir.ilki tamamen kişinin kendi tercihi ve keyif verici bir hal olurken,hayatının krallığını yaşayan insan canlısıdır. Uygun bulabildiğim tek tabir
Kişi/Keyfi ve Kahyası
Diğeri ise yaşanan duygu durumu o ruh hali yok mu o hal . İnsanı gerçekten süpürgeden beter hale sokar.
Durduk yere öküzün böğrüne oturması gibi. Ahh o cevize benzeyen beynimiz yok mu? Binlece düşünce geçer saliseler içinde.
Yani anlatmaya kalksan anlatamazsın da.”Amannnn ne düşünüyorsun! Takma kafana! Şımarıklık senin ki de! Şükürsüzlük! Bak herşeyin var abartıyorsun ne sıkıntısıymış bu vs vs uzayıp gidiyor sözde destek olucuların sözleri…
Arkadaşım bunları onlarda biliyor.Hani diyorum daha çözüm odaklı olsak belki daha faydalı olabiliriz sevdiklerimize.
Hiç konuşmadan sıkıca bir sarılın belki daha faydalı olacaktır.
Sırtını sıvazlayın elinizi yanağına koyun.Yanında olduğunuzu hissettirin.Belki başında ki kara bulutları dağıtacaktır.
Hiç bir şey gelmiyorsa elinizden senin için yapabileceğim birşey var mı deyin. Bu da bir şeydir ya hu!
"İyi misin?" diye sormayın, "Nasıl hissediyorsun?" diye sorun.
Çok düşünen,hatta ince düşünen insanlarda oluyor bu yalnızlık iç sıkılması korku durumları.
Aslında o sıkıntı halinde parmaklarımıza baksak yalnız olmadığımız eşsiz olduğumuz bir nebze rahatlatır küçük kalbimizi.
İnsan hayatının dönem dönem dolambaçlı yolları,yokuşları, inişleri ruh dengesini bozabiliyor. Çoğumuzda olmuştur. Bende de oldu.
Taaa orta okuldan kalma bir söz aklıma geldi.
Ne atom bombası
Ne Londra konferansı
Bir elinde cımbız,bir elinde ayna
Umrunda mı dünya?
Tek çare gamsızlık gibime geliyor. O da karakteristik bir özellik mi sonradan edinilebilir mi fikrim yok.
Bu kafada olan her insan mutlu eminim. Yalnız bu boyuta nasıl geçilecek onu bilmiyorum. Bilen varsa bizede ulaşsın.
