Bizi kendi içimizde çatışmalara götüren bu durumu genellikle bizim için önemli bir yere sahip olan kişilere karşı yaşarız. Bu kişi sevgilimiz, eşimiz, arkadaşımız, annemiz, babamız, kardeşimiz olabilir. Sevdiğimiz bu kişiye nasıl bu kadar öfkeli, nefret dolu olabiliriz ya da bu kadar öfkeli olduğumuz birini nasıl olur da sevebiliriz? Kafa karıştıran ve insanı kendi içinde çatışmalara sokan karmaşık bir durum.

Genellikle birine karşı tek bir duyguya sahip olmamız gerektiğine dair yaygın bir düşünce hâkim. Buna göre birini ya severiz ya da sevmeyiz. Üçüncü bir seçenek yokmuş gibi düşünülür. Eğer seviyorsak sevilmeyecek yanlarını, nefret ediyorsak da güzel yanlarını görmemek gerekir. Çünkü bu üçüncü seçenek işleri biraz karıştırıyor. Ancak göz ardı ettiğimiz bir nokta var. Tamamen iyi ya da tamamen kötü insan yoktur. Bunun yerine herkesin iyi ve kötü yanları vardır. İyi yanları sever, kötü yanları ise sevmeyiz. Birinin iyi biri olması onun hatalar yapmayacağı anlamına gelmez. Bu nedenle zaman zaman sevdiğimiz kişilere kötü yanlarından dolayı öfke duyabiliriz. Aynı şekilde nefret ettiğimiz birinde sevgi besleyecek bir şey bulabiliriz.

Sevilen kişiye karşı hissedilen öfkenin getirdiği suçluluk duygusu

Sevgi ve öfke gibi iki yoğun duyguyu aynı anda birine karşı hissettiğimizde kendi içimizde çatışmalar yaşarız. Bu durum özellikle aile üyeleri ve yakın olduğumuz kişilerle sıkça yaşanabilir. Seven tarafımız, öfkeli tarafın düşüncelerinden, duygusundan, yaptıklarından dolayı suçluluk duyar. Öfkeli yanımız ise ona karşı sevgi beslediğimiz için daha da öfkelenir ve öfkeyi sonunda kendimize yöneltir. Ancak kötü özellikler, iyilerin; iyi özellikler de kötülerin varlığını ortadan kaldırmaz.

Birine öfkelenmemiz onu sevmediğimiz ya da ona karşı bir suç işlediğimiz anlamına gelmez. Aynı şekilde birini seviyor olmamız onun olumsuz yanlarını görmeyeceğimiz, yeri geldiğinde öfkelenmeyeceğimiz anlamına gelmez. Sevdiğimiz birine kızmak da kızdığımız birine sevgi beslemek de aslında herkesin yaşadığı oldukça normal bir durum. Önemli olan bu duyguyu kabul etmek ve ikisi arasında bir denge kurabilmektir.